Goodmorning Vietnam, ik ben professional in overst

De busreis + grensovergang viel alles mee, dat maakte mijn heimwee op dat moment niet minder. Maar er zaten leuke mensen in de bus, dus ik heb lekker kunnen kletsen en zo de nodige afleiding gehad. Rond 19.00 uur kwamen we aan in Ho chi minh ( Saigon), wederom een overvolle stad. Alleen heeft 80% van de inwoners hier een scooter. Dus je weet niet wat je ziet voor de stoplichten, honderden scootertjes en af en toe een auto. Een ander leuk puntje wat gelijk opviel zijn de helmen hier, die lijken op baseball petjes, dus erg fashionable!

We werden heel toevallig in de straat afgezet waar mn hotel ook zat. Met de andere reizigers een uur later afgesproken bij een cafe en zo was ik weer even alleen in de grote stad. Ik en mn backpack, daar gaan we weer, moed bij elkaar verzameld om de grote stad te gaan bewandelen. Na 2x de straat afgelopen te hebben ben ik maar gaan vragen waar mn hotel was. Een man nam mij gelijk mee een steegje in….. Uuh dat gaat niet gebeuren! Maar er liepen meer reizigers en ik zag de uithangborden van hostels al in de verte. En eigenlijk was dit prachtig, een soort medina in arabie, allemaal kleine steegjes die als een doolhof in elkaar overliepen, makkelijk verdwalen dus. Mn hostel bevond zich midden in het dagelijks leven van de vietnamees. Naast ons een winkeltje, tegenover allemaal gezinnen die daar woonde, en als ik mn arm uit het raam stak op mn kamer kon ik hun raam aanraken, zo smal waren de steegjes. Ik was gelukkig, want dit was echt sfeer, en eigenlijk had ik het idee dat dit puur Azie is zoals ik het in mijn gedachte had.
Mn kamer was proper , snel onder de douche gesprongen om daarna snel geld te gaan pinnen. Want ja nieuw land, is nieuw geld en dus weer even je hersenen gebruiken. Want voor je het weet pin je i.p.v. 100 euro , 1000 euro. De munteenheid is hier de dong en 1 dollar is 21.000 dong. Dus je snapt wel dat ik miljoenen eruit moest halen. Jaja eindelijk miljonair, althans zo voelde het.

Alleen nog niet voor de eerste avond,na 6 atms geprobeerd te hebben waarbij overal mn pas geweigerd werd kon ik wel door de grond zakken. Sta ik hier in een nieuw land, zonder geld! Gelukkig had ik nog 100 dollar en heb ik deze maar ingewisseld. Nu op naar het cafe waar ik met mn busgenoten had afgesproken. Hun hebben echt mijn avond weer helemaal goed gemaakt , wat was het gezellig met de 2 rock a billy broers uit finland, 2 beste vriendinnen uit amerika en de sologanger uit ierland. Gelijk het locale bier getetst en natuurlijk het locale eten. We hebben uiteindelijk bij 3 straat tentjes gegeten omdat het allemaal zo lekker was! En de vietnamesen zijn zo behulpzaam, ze hielpen met eten ( tsja hoe eet je een mega grote schelp? ) , hielpen met vietnamees uitleggen en overstekken. Al heb ik die hulp na 4 maanden azie niet meer nodig! Zo arrogant als de locals loop ik de mega drukke straat over, en ze stoppen gewoon, de autos en de scooters! Ja ik ben grote stad-proof en kreeg applaus van de locals 
Uiteindelijk zijn we op een rooftopbar beland en daar hebben we nog lang gezeten met de nodige coktails en gratis eten. En wederom ook weer leuke Vietnamezen die wel van een grapje hielde. Aan alles komt een eind en ook aan dit contact, de volgende dag had iedereen al busreizen geboekt en ik zou alleen achter blijven in de stad. Ik wilde daar nog zoveel doen!

Ik heb eerst mn roes maar eens uitgeslapen en lekker een lange douche genomen. Vietnam boek gepakt en op zoek naar een plek waar ik ontbijt kon halen. En die had ik al snel gevonden in de Vietnamese medina, op nog geen 50 meter van mijn hostel stond een kar half in de woning, vol met vers fruit. En de vrouw maakte allemaal verse smoothies voor nog geen 1 euro, dat is nog niet bijzonder in azie. Maar wel dat ze passievrucht had, echt super! Op straat staan de wel bekende lage stoeltjes met lage tafeltjes waar je dan kan eten/drinken. Zo heb ik mn eerste ontbijt doorgebracht, en vast niet mn laatste. Uiteindelijk ben ik in 48 uur wel 6 keer bij haar terug geweest en haar glimlach werd ook steeds groter!. De 7de heb ik gratis van haar gekregen, lief he!
Ik ben de eerste dag rond de stad gaan lopen, vrij makkelijke kaart en alles was goed te bewandelen rondom district 1.
Voor de volgende dag had ik een halve dag tour geboekt. Ik hou niet van groeptours , maar soms kom je er gewoon niet onder uit. Al sinds ik de grens overging ben ik over de Vietnamoorlog gaan lezen, de Vietnamese noemen het de Amerikanen oorlog.
En zo kon ik natuurlijk niet de chi tunnels missen. Het magische ondergrondse netwerk waarmee de Vietnamese de oorlog hebben gevonden, en de Amerikanen hun eerste oorlog hebben verloren. Het lag zo`n 75 km buiten de stad, maar toch deden we anderhalf uur over om er te komen. Het was een groot terrein in een bosrijke omgeving, waar naast een shooting range zat. Dus terwijl we naast gaten liepen waar ooit landmijnen of bommen zijn ontploft hoorde we “om het plaatje compleet te maken” het geluid van machinegeweren op de achtergrond.

Als eerst kregen we uitleg over de booby traps die de Vietnamese hebben bedacht om de vijand te kunnen uitschakelen. Pinnen onder de grond , aan bomen, deuren, auch! Ik kon het bijna voelen, dat moet pijn gedaan hebben.
Na deze mooie uitleg , wat me al ontzettende benauwde mochten we zelf de tunnels in. De eerste verdieping was vol gelopen met regen , dus in plaats van 6 meter diep moesten we gelijk 10 meter diep zaken…. Na de bevrijding zijn de tunnels iets breder gemaakt zodat westerse mensen erin kunnen, maar nog steeds konden we ons amper bewegen, kruipend door een aarde donkere tunnel, waar het zuurstof gehalte zakt naar nihil, nee ik heb me wel eens comfortabeler gevoelt in een ruimte. Ik kan me dus niet voorstellen dat ze hier jaren geleefd hebben. Je kon ook als je wilde met de geweren schieten, nouja geweren machine gun. Als je dat ding op mn schouder zou leggen, ligt die gelijk uit de kom ! Ik voelde me ook helemaal niet geroepen om het te doen, ten eerste de klappen waren keihard en het maakte me misselijk! Ik hou gewoon niet van wapens.
Om 15.00 uur was ik weer terug in Ho chi minh, nog even lekker rondgewandeld, seafood gescoort op de straat en het was tijd voor nieuw kapsel. Want ik ging nu wel erg op een backpacker lijken die te lang onderweg is… haar wat piekt, droog is en dan ook nog eens uitgroei. En savonds nog lekker een biertje gedaan met de australiers die ik tijdens de dagtour had ontmoet.

De volgende dag zou ik vertrekken naar Mui Ne, de kitesurf spot van Azie. De meest relaxte busreis die ik heb gehad tot nu toe, of kwam het door de sterke pijnstillers die ik heb gehad van de farmacie… Maar in ieder geval ik ben in mn bedje gedoken en werd pas wakker toen ik in Mui Ne aankwam, heerlijk!
In de bus zat nog een nederlands meisje, we hebben gelijk samen de accommodatie gedeeld in Mui ne. Mui ne was precies wat ik ervan verwachtte , een overload aan prachtige mooie surfjongens, strandtenten, surfshops wat een paradijs. Als het mooi weer zou zijn…. Er stond geen zon, en er was geen wind. Dus geen strandliggers en ook geen kitesurfers aan het werk… Het viel een beetje tegen uiteindelijk. Staat nog op mijn lijstje om terug te komen.

We zijn de volgende dag dan ook doorgereden naar Hoi An, wederom een unesco stad. En deze busreis was verschrikkelijk. Dit had echt een slaapbus moeten zijn omdat we snacht reisde en vroeg in de ochtend aan zouden komen. Maar we kregen de onmogelijkste plekken in de bus, natuurlijk zijn we van plaats gaan ruilen, zoals de halve bus deed. Maar bij ons was het de druppel die deed overlopen. Willeke werd half omver geduwd en daarna deed hij de deuren dicht , lampen uit en airco uit… Natuurlijk werden andere reizigers hierom boos want het werd bloedheet in de bus…. We zijn toen maar weer naar onze plekken gegaan, want je wilt ook niet iemand anders tot last zijn. Uiteindelijk werd iedereen afgekaft, vragen werden niet beantwoord en het nog onmogelijk te maken werd de bus nadat iedereen lag helemaal vol gestouwd met materialen, maar ook met locale mensen. Heel de vering van de bus was toen echt kapot! Het was een bouncy rit, ik heb nog wel een aantal uurtjes geslapen, maar Wil heeft echt geen oog dicht gedaan. Op dit soort momenten ben ik toch blij dat ik lekker plat hollands kan zeuren en dat je een maatje hebt. Het is echt een kracht van je reismaatje dat je elkaar oppept! En zo zaten we ook geregeld te lachen om de situatie waarin we nu weer beland waren.
Zucht!
Om 09.00 kwamen we aan in Hoi An, het weer wordt hier nog slechter. Buiten dat het bewolkt is en de temperatuur hier nog meer zakt , regent het ook! Gadver!.

Eerst maar een warme douche en alle warme kleding uit mn backpack trekken. Dit is niet zoveel ,dus ik moet maar laagjes gaan dragen. Bezoekje aan het ziekenhuis/tandarts wat er keurig uit zag en toen snel het stadscentrum in gedoken.
Al snel kwamen we er achter waarom het een unesco stad was, natuurlijk weer te perfect, toeristen proof , niks authentieks, bussen vol groepsreizen waardoor je heen moet struinen, de boorden ontlopend waarop staat dat je pizza kan eten. Het had wel wat leuke aspecten, net als de chinese brug die al 5000 jaar oud was en traditionele huizen…. Maar voorderest…
Hoi an staat ook bekend om zijn tailors, wel hondereden zitten er hier! Perfecte jurken, tassen, jassen, pakken en zelfs schoenen worden er op maat gemaakt. Het is dat ik echt niet wist wat ik nu wilde , anders had er een vol doosje onderweg naar zundert zijn. Volgende kans weer in Bangkok

Hoi an stond ook bekend om een restaurantje waar je zelf je loempia`s kan maken. Dit was weer zo lekker inderdaad. Ik ben er nu al van overtuigd dat na thailand , vietnamees het lekkerste eten is! Yammie wat een keuken!
Na 2 dagen Hoi an en nog steeds bekomend van de busreis hebben we besloten om te vliegen naar Hanoi. Dit was maar 10 dollar duurder, maar scheelt 12 uur reistijd!
12 uur verder maar ook 9 graden kouder…. Brrr midden in de nacht kwamen we aan , het vliegveld stond vol met mensen met winterjassen en oorwarmers… komen wij daar ,op onze slippers en tshirtjes… Wij zijn echt in het koude noorden, waar de mensen ook kouder zouden zijn volgens de zuiderlingen. We zullen het zien..
De bussen reden niet meer, dus moesten een taxi nemen naar het stadscentrum. Onze eerste indrukken was toch wel dat ondanks dat dit de hoofdstad is het veel minder druk is dan in Ho chi minh, dat het inderdaad wat minder kleurvol is, weinig mensen op straat, en zo koud! Brr maar negen graden was het toen we aankwamen! Echt vollop winter hier dus.

In onze straat aangekomen is het nog meer uitgestorven, alle rolluiken zitten dicht, ook van ons hotel.. is dit nu een hoofdstad? Alles dicht om 02.00 uur? Het is maar goed dat ik geboekt heb voor de komende nachten. Al dachten we even een moment dat ze echt niet meer open gingen doen.
Maar daar ging het rolluik omhoog en kwam ons paradijsje inzicht. Achteraf is dit mn beste guesthouse tot nu toe. Niet omdat de kamer nu zo geweldig was, want dat doet er noggeneens toe. Maar omdat de staff zo betrokken bij je is, vragen als “hoe gaat met je, wat hebben jullie gereisd, wat willen jullie gaan?” is dood normaal in nederland, maar in azie wordt je vaak genegeerd. Je checkt in , betaald en daarna kan je echt dood vallen voor ze… geen halo komt er meer vanaf. Dus ik was bijna stomverbaasd over de vriendeljk. Hij verontschuldigde zichzelf dat hij ons niet een volwaardig welkom kon geven. Maar dat zouden ze goed maken de volgende dag. De kamer was perfect kingsize mega dikke matras bed! Dikke dekens, kachel, warm water. Ja voor het slapen is het koude weer wel lekker.

De volgende ochtend wilde ik een sigaretje gaan doen buiten, maar ik kon niet voorbij de receptie want ik werd inderdaad warm onthaald door de dagdienst tonny! Wat een vriendelijke kerel, bijna zo vriendelijk dat we allebei een beetje achterdochtig van werden. Maar het was oprecht, hij heeft echt begrepen wat de klant belangrijk vind. Uiteindelijk maar gelijk op tafel gegooid waarom we hier zijn. We willen naar Halong bay zo snel mogelijk, en dan snel weer naar het warmere stuk van Azie. En ofdat het uberhaupt wel zin heeft om te gaan omdat het weer zo slecht is. Tonny heeft het weerbericht opgezocht en morgen zou het de enigste mooie dag zijn. 18 graden en kans op zon. Als er maar geen bewolking is , want dan kan je de mooie rotsen bijna niet zien.
We hebben het luxe aangepakt, maar iets meer geld uitgegeven voor een goede tour, goede boot en een engelse gids.
Na een busrit van 3,5 uur, kwamen aan bij de haven en werden we verslagen door alle witte hoofden. Wel honderden mensen die daar de boten op moesten om richting halong bay te varen. OhOh gaan we dit wel leuk vinden? Wederom ik hou van mijn vrijheid en niet dat je zo beperkt wordt en dat je constant achter een gids moet lopen. Maar al eenmaal bij de boot viel het reuze mee, we hadden gelukkig niet zo`n mega boot waar 80 man op kon, maar een lief snoezig bootje waar maar 20 mensen op konden.

De kamer waren prachtig, zelfs met eigen douche, dan nog niet over het eten gesproken :O. Al na vertrek konden we aan tafel schuiven, de lunch werd even uitgestalt op tafel….. Ik heb nog niet zo veel eten gezien sinds ik aan het reizen ben, wat fijn! Alleen merkte ik wel dat ik gesnoerd ben door het backpackers leven en ook helemaal niet veel meer kan eten. BAAL BAAL want het was echt super lekker!
We zaten met een stel aan tafel uit Chili, hadden 2 jaar in australie gewoond omdaar hun master te doen voor dierenarts. Nu waren ze even een maandje Azie aan het doen. Wat een leuke mensen. Na de lunch kwamen we al het inmens grote halong bay binnen varen, iedereen dook gelijk het bovendek op met warme truien en sjalen om dit natuurwonder te bewonderen. Wow iedereen was sprakeloos, wat een prachtig plaatje. Ik kan het ook niet omschrijven, de foto`s doen geen eer aan . Het gaat echt om de indruk, je wordt verslagen door de grootte en sfeer wat je never nooit op de foto krijgt. Dus iedereen op naar vietnam!

We meerde aan in het halong bay, waar de inmens grote grot zit waar je 45 minuten door heen mocht lopen. Kijk dat bedoel ik nou, ik wilde daar wel 2 uur blijven.. Maar nee, binnen een 60 minuten zaten we weer op de boot. Want we moesten haasten naar de volgende activiteiten , je kon kiezen kajakken door halong bay of je werd afgezet bij 1 van de rotsen en je kon omhoog klimmen om een prachtig zonsondergang te bekijken.
Nou Willeke en ik heb lekker gekajakt, en we waren een goed duo, zo op elkaar in gespeeld dat we binnen no time bij het volgende eiland waren. Achterom kijkend waren de chili guy en new zealand guy nog niet zo ver, en lachwekend om te zien hoe precied de peddels in tegenovergestelde richting ging. Yeah high five for the dutch girls!
Ja kajakken met willeke door de halong bay! Een van mijn hoogtepunten! Prachtig.
Het dinner was nog uitgebreider dan de lunch, yammie! Halve fles whiskey erbij en lekker kletsen met iedereen. Wat een romantische trip <3
De volgende dag bestond uit terug varen met een hele omweg door geheel halong. 2 uur lang waren we alleen, geen boot te bekennen. Ja dit was echt mn beste tour ooit!

Terug komen in Hanoi bij Tonie was weer erg welkom. Wederom kon ik alleen maar bedenken hoe goed hun services is, ze hebben ons de beste tour geadviseerd , goede kamers, huisvriendelijk heid! Tsja een dikke tien. Maar nu moesten we overleggen hoe we in Laos zouden komen, er is een bus… Maar dat raadde Tonie ons onmiddellijk , de reistijd is 20 uur , maar kan gerust uitlopen tot 50 uur… Hm na onze verschrikkelijke ervaring hiervoor wilde we dit echt niet. Boek maar een vliegticket! Maar de prijzen waren ontzettend hoog, dus uiteindelijk zat er geen andere optie om met deze helse bus mee te gaan. Kijk als je weet wat je niet te wachten staat is het niet zo erg, maar nu waren we beide misselijk ,lichtelijk depressief en ons afvragend waarom we onszelf dit aan doen. . . .

Nouja laten we nog maar extra genieten en Hanoi verkennen, ons bus vertrok pas om 19.00 uur dus we hadden heel de dag nog. We wilden beide naar het mausoleum van Ho chi minh, dus in ons nette kleren in de vroege ochtend naar het mausoleum gelopen , want het gaat dicht om 11.00 uur in de ochtend.
Tsja wat een gebeurtenis, in lijnen wordt je opgesteld en moet je achter de militairen aanlopen. Rechte houden handen voor je, niet in je zakken en vooral niet praten. Nouja ik wordt altijd een beetje nerveus van dit soort situaties en schoot in de lach, zoals willeke ! Haha maar dit is geen tijd om grapjes te maken, dat voelde we ook wel. Dus doe maar gewoon!
Het stelt niks voor, je loopt in een rij langs de glazen kist van ho chi minh, binnen 1 minuut sta je weer buiten. En het ergste is nog toen willeke vertelde dat hij eigenlijk begraven wilde worden en niet opgebaard wilde worden...

Daarna nog naar het meest saaie museum ooit geweest, en toen zaten we beide denk ik weer in onze dip voor de busreis. Wat een leuk vooruitzicht voor de volgende dag… NOT!
Uit verveling hebben we nog maar tickets voor de waterpuppet show gekocht, hilarisch voor 15 minuten… maar die andere 15 minuten hadden echt niet gehoeven!
Tsja de busreis.. zal ik er veel over vertellen of wil ik het gewoon vergeten. We werden opgehaald met een scooter , daar begon het al mee natuurlijk. Op een scooter met zn drieën, 2 backpacks door de hoofdstad op het drukste moment van de dag. Dat was erg fijn…. NOT! We werden afgezet bij een winkeltje, waar we niet al te vriendelijk werden verzocht om op de linker stoep te staan en niet voor de winkel. Maar gast het is koud, laat ons binnen. Volgens mij hebben we daar een uur gestaan voordat het shuttle busje ons op kwam halen, tegelijkertijd kwamen er gelijk andere backpackers eraan die ook erbij moesten. Nou toen kwamen de horrorverhalen hoor…. Echt ik kon wel huilen en wilde die bus helemaal niet, breng me alsjeblieft naar het vliegveld ik betaal dat geld wel!

Maar toen gebeurde er iets leuks, de bus stopte op een andere spot om daar nog meer mensen op te halen. En daar stond gewoon een bekende tussen , een bekende van mijn reis. Damn ik weet weer zijn naam niet, maar de lieve schattige jongen uit canada die in Japan woont. Ik heb hem 3 maanden eerder ontmoet in de taman negara, maleisia. We hebben toen gedineerd aan de rivierkant. Hoe klein kan de wereld zijn.
Jammer genoeg zaten we niet in dezelfde bus, hij ging richting de hoofdstad van Laos en wij eerst naar Laon prabang. We werden uit het busje gehaald, moesten tickets ophalen en konden toen naar de bus lopen. Het was niet perfect, maar ook niet zo slecht als we hadden verwacht. De voetenbank was gemaakt voor Aziatische voetjes, nu zijn mijn voeten niet zo groot, maar de anderen konden hun voeten er amper in kwijt.

De staff van de bus was al zoveel spontaner dan de andere staffleden die we hadden ontmoet, dus dat viel mee. Daarbij vertrokken we ook nog op tijd, nou wat kan er nog mis gaan…
Nou inderdaad vrij weinig, we arriveerden bij de grens om 07.00 in de ochtend , mooi gelegen in de bergen moesten we bij de eerste post uitchecken om daarna naar Laos te lopen om daar naar de volgende checkpoint te lopen. Dit duurde ongeveer 15 minuten. Wij hadden ons visum al en hoefde te wachten op een stempel en konden doorlopen en wachten totdat de bus ook over de grens kon gaan.
2 uur laten zaten we weer in de bus , in Laos op weg naar Laon prabang. Nog maar 10 uur voordat we daar zouden aankomen. Dus probeer nog maar even te slapen… mja na een halve dag geslapen te hebben kan je bijna niet meer slapen. Dan maar eerste indrukken op doen van Laos.
SLECHT WEER!! BRR bewolkt en regenachtig, en dat in de bergen. Dus mn eerste indruk was behoorlijk somber, maar hoe langer we onderweg waren hoe beter het weer werd. Opvalt is dat de armoede groter is dan Vietnam, veel primitieve berghuisjes ver ver ver van de bewoonde wereld, vrouwen en mannen in omslagdoeken, hele jonge kinderen vaak naakt.
Onderweg , midden in de bergen nog even bus problemen gehad maar dit was binnen een uur ook weer opgelost en konden we verder. Shit en toen moest ik plassen, echt heeeel erg! Ik let er zo op als ik in de bus reis dat ik weinig drink, omdat ik zo bang ben voor situaties als dit. 2 uur lang heb ik met buikpijn af zitten wachten wanneer we er nou waren. Eindelijk om 21.30 kwamen we aan, 29 uur laten dan we uit het hostel waren vertrokken in Hanoi.

Vrij snel een hotel gevonden, waar we nog om moesten wedden wie hem zou krijgen. We liepen namelijk met een nog stelletje , en ze hadden maar 1 kamer. Daar gooien we een munt op zei hij. Ik ben naar de wc gevlucht , want ik kon niet meer. En wil heeft de kamer gewonnen, yesyes!
Wat wel de nodige relatieproblemen op wekte bij het stelletje ;), leuk om stelletjes samen te zien backpacken. Volgens mij komt iedereen er achter dat het niet werkt tijdens hun reis, ik kan ze op 2 handen tellen die er echt oprecht gelukkig uitzagen met elkaar. Voor de rest zeuren, klagen, slaan?

Conclusie ver uit de buurt van backpackende stelletjes blijven!
Luan prabang, ook een unesco stad en dat was te zien. Alles was perfect aangelegd, mooie asfvalt straten, rechte stoepen, westers eten, westers muziek, westerse mensen, oh goh en werken nog wel locals in de restaurant. Ja niet echt mijn ding, de omgeving daarentegen is wel prachtig. De volgende dag fietsen gehuurd en de bergen door gefietst op zoek naar de waterval. Heftig fietstochtje, maar zeker wel de moeite waard. Korte hiking naar de waterval gedaan en daarna lekker gechilled daar. Wow het is fijn om na alle steden even bosrijke-omgeving-zuurstof binnen te krijgen!

Sinds ik aan het reizen ben kom ik mensen tegen die in hun trip ook naar burma zijn geweest. Iedereen is er zo vol van, dat ik er nieuwschierig van werd.En iedereen benoemde ook stellig “GA NU, want in 2 jaar zal het nieuwe thailand geboren zijn” De laatste weken ben ik gaan uitzoeken hoe ik binnen kan komen en wat ik nodig heb. Nederland heeft 20 jaar een negatief reisadvies / boycot gehad op het land, niet zozeer vanwege de onveiligheid maar omdat het land leed onder een sterk militair regime de Junta. Op het moment dat een toerist het land binnen ging, zou je iedere stuiver die je uit geeft naar dit regime gaan. In 2007 zijn de bekende rellen geweest in Yagon wat iedereen zich vast nog wel kan herinneren. Honderden Monniken gingen de straat op om tegen het regime te demonstreren , en voor democratie. Hier zijn volgens de media maar 1 monnik vermoord. Maar de echte cijfers laten zien dat tientallen zijn gedood, tientallen vast gezet in de gevangenis en tientallen ter schande gezet. Dit was misschien niet van de schokkendste, want demonstraties waren er constant, zo op 8-8-1988 dat er 3000 actievoerder werden uitgemoord.

De demonstratie van 2007 is uitgebedreid in het nieuws geweest, wat bijzonder is omdat er geen journalisten het land in mogen ( nog steeds niet , ben je fotograaf of journalist word je geweigerd ) Tot op de dag van vandaag zitten er nog 2000 politieke gevangen vast.
De afgelopen jaren hebben er veranderingen plaats gevonden,sinds 2010 is er een start gemaakt naar een democratie ( dit betekend niet dat de Junta verdenen, zelfs op de dag vandaag heeft het regime overmacht ) sinds 2011 zijn de grenzen open en kunnen toeristen binnen komen. De locale bevolking is hier ontzettend blij mee, dat ze eindelijk eens meer kunnen proeven dan het leven binnen Burma.

Nou ik zal jullie niet teveel lastig vallen met de geschiedenis. Maar het is interessant, want je kan nu eindelijk het land binnen zonder dat je het regime steunt. Al gaat er altijd op welke manier dan ook geld erheen, daar moet je je bewust van zijn.

Ik moest veel gaan regelen, en willeke moest ook haast gaan maken. Daarom hebben we besloten om snel Laos te verlaten, na 2 dagen vientienne waar rondjes stad hebben gedaan en gekletst met expats hebben we de nachttrein naar Bangkok genomen.