Disneyland voor volwassenen !

Vandaag had ik een relax dag , dat hield in : lekker eten, internet zoeken, boek lezen, beetje rond lopen door het dorp. Ook hier heb ik heerlijk van genoten, of dat iedere minuut kostbaar was.
Er werd op mn deur geklopt , het was het meisje van de guesthouse. Of ik niet een kamergenoot erbij wilde hebben. De jongen kon geen slaapplaats vinden en mijn bed was zijn laatste optie voordat hij op straat moest slapen. Natuurlijk geen twijfel over mogelijk, zeker nadat ik in zo`n situatie stond een paar dagen geleden weet ik hoe rot je voelt. Ben blij dat ik nu iemand een gerust gevoel kan geven. Het was een jongen uit Japan, heel afzijdig in het begin. Maar na een aantal uur kwam er echt een hele grappige jongen naar buiten. Wat een humor die gast!

Bagan staat bekend om zo`n grote area met meer dan 4000 duizend tempels, pagoda`s en stupa`s. Er is een centrale weg van old naar new Bagan waar je aan beide kanten alle honderden tempels kan zien liggen. De volgende dag heb ik een fiets gehuurd en kon je van de algemene weg af en zo lekker off road door Disneyland rijden. Want zo voelde het, een groot attractiepark voor volwassenen. Klimmen , klauteren , mountainbiken en dan de fantasie achtige omgeving. Misschien vind ik dit wel veel intenser dan Angkor wat. Waarom ? Het is nog niet overbeladen met toeristen, althans als je van de grote weg gaat rijd je gewoon een aantal km door zandpaden , helemaal alleen. Dit is echt zo prachtig!
Wat een lol met mezelf, vallend in het zand met mijn fiets, nou ja dan maar even gaan zitten en gewoon genieten van het uitzicht en de rust en vrede die hier hangt.
Mja alleen rondfietsend is ook vragen voor problemen, zo werd ik al na tien minuten aangehouden door een jongen op de scooter. Het standaard praatje, waar ik vandaan kwam en wat mijn planning was voor die dag. Ik reageer al gewoon bijna niet meer op die vragen omdat ik weet dat er iets achter zit. En ja hoor daar kwam het, hij wist een mooie tempel, maar dan moesten we wel 20 minuten off road en op die tempel kon je omhoog klimmen ( waar geen mens meer te bekennen was). Uh echt niet, ik ga echt niet met jou alleen dit gebied in. Hij zag dat ik hem niet vertrouwde en ging toen maar benoemen dat hij boeddhist was en daarom wel te vertrouwen was. Ik zei dat ik daar niet onder de indruk van was, er zijn namelijk maar zat casussen dat mensen met een religie niet zich aan hun standaarden hielden, dus waarom hij wel!? Hier was hij niet zo van gediend en het kon me niks schelen, want ik raakte nu een beetje geïrriteerd. Hij staat iedere kostbaare minuut van mij te verspillen hier in Bagan. Hij vroeg of ik een foto wilde nemen, en ook daar heb ik niet op gereageerd “ik heb geen camera ” zei ik. Ik liet hem maar merken dat ik niks kostbaars bij had. Nou en toen kwam de aap uit de mouw, hij was kunstenaar en wilde zijn werken laten zien, maar dit kan niet op de openbare weg. Als je iets verkoopt moet je een vergunning hebben wat zo`n 150 euro per jaar is. Ongelooflijk! ( dat is echt heel veel geld hier).
maar het werd nu echt tijd om weer verder te fietsen, alweer snel kwam er een andere jongen op een scooter naast me rijden. Ik werd al minder vriendelijk and straight to the point “ik wil je kunst niet!” bij de laatste zei ik gelijk dat hij op moest rotten. Ik ben niet meer snel geïrriteerd op reis, maar ik merk als ze me storen in zo`n mooi gebied dat het toch wat bij mij los laat.
Uiteindelijk kwam ik een jongen tegen uit Singapore die ook alleen het fietsen was, we zijn samen verder gegaan die dag en hebben geen problemen meer gehad , grappig!
Was gezellig met Sun, erg leuke jongen met leuke verhalen. Niet het beeld wat je verwacht van iemand uit Singapore. Een vooroordeel wat ik had klopte wel namelijk dat hij in business werkt , 6 dagen werkt en werkdagen maakt van 10 uur. Oh my! Opvallend was dat hij overal tattoo`s en piercings had, zoals vele collega`s volgens hem. Nee daar wordt je niet op veroordeel in Singapore.

we zijn samen uiteten geweest en ik ben lekker naar m`n guesthouse gefietst om daar lekker te douchen en bij te kletsen met de leuke combi ameri-geri-japani. Heerlijk stel zeg, leuk hoe ze elkaar al aanvoelden en lol maakten met zichzelf. Ineens miste ik mijn eigen vriendinnetjes en had ik even een flasback naar huis , naar alle leuke momenten. Of gewoon wat ik iedere dag heb “oh daar zou kirsten op reageren, daphny zou dat niet zien, sophie zou zich daar totaal niet om druk maken en die beertjes ach dat zou emmy zo schattig vinden” ja het zou net iets leuker zijn met je vriendinnen erbij.

Ik had nog een dag over en heb toen een shared taxi genomen naar mount popa, een tempel op de berg, met een grote stupa waar wederom een haar van buddha lag. Iedere stupa is hier gebouwd om de haren van buddha, heel veel stoepa`s, dus heel veel haren  en ik maar denken dattie kaal was.
Nouja mount popa is denk ik mijn enigste teleurstelling die ik heb gehad in burma. Het aanzicht was prachtig , maar dat was het enigste. Een maal onder aan de berg, moesten er trappen beklommen worden om de tempel te bereiken. Hier moest je schoenen al uit doen en op je blote voeten verder… ik vind dat geen probleem, als ze dit ‘heilig terein’ ook een beetje schoon houden. Het lag vol met afval, modderplekken, zand en vogel en apen poep. Want natuurlijk zat het vol met honderden apen die je aanvielen voor alles wat los aan je lijf zat. En mn klomp brak helemaal toen ze halverwege de trap, 1 tree aan het vegen waren en vroegen om geld voor het schoonmaken. Ik liet hem mn voeten zien en vond dat hij eigenlijk niet zo goed schoonmaakte, want mn voeten waren zwart geworden de laatste 10 minuten :O.
Ik heb welgeteld 10 minuten in de tempel besteed, niks bijzonders alleen het uitzicht was prachtig. Ik was blij dat ik terug was rond 15.00 uur en lekker m`n fietsje kon pakken en nog gewoon mijn plan kon trekken. Heerlijk met muziek door het prachtige gebied gefietst, wat ben ik een gelukkig mens.

Ik heb een buskaartje geregeld want de volgende dag zou ik weer terug naar Yangon gaan. De wegen zijn nog behoorlijk slecht en niet logisch, dus als je bepaalde plekken wil bezoeken moet je een behoorlijke lange bus reis maken. Zo heb ik dus sommige plekken moeten schrappen omdat het echt teveel tijd zou kosten en ik wilde op en top van het land genieten en niet van alle oncomfortabel busreizen.
Dus ik zou 1 nacht in Yangon slapen en dan gelijk weer doorgaan naar de kust. Maar de plannen zijn in de bus alweer gewijzigd. In yangon aangekomen zat alles vol, er waren boekingen ( hu boekingen , maar die namen jullie toch niet aan? ) Nouja in ieder geval kon ik wachten tot 18.00 uur , als de gast niet op zou dagen dan kon ik de kamer nemen. Nouja dan maar ff 2 uur in spanning zitten. Er kwam nog een meisje binnen die een kamer zocht, gelijk maar afgesproken om samen de kamer te delen en om 18.00 uur kwam er niemand. Yes de kamer was voor ons! We zijn lekker wat gaan eten op de nightmarket , heerlijke noodlesoup voor 50 euro cent. Heerlijk! Toen we terug kwamen hoorde we dat de jongen die de kamer had geboekt later was gekomen, sneu voor hem! Want hij kon nu niks vinden…

Ik hoorde in de bus naar yangon leuke verhalen over het zuiden en het leek me leuk om daarheen te gaan. Dus geen strand de laatste week, maar op en top genieten van de cultuur. De volgende dag heb ik de bus gepakt naar moulyamine. Nouja de volgende dag, avond want er waren geen dag bussen naar deze plek. De buscompany was nou ook niet echt om over naar huis te schrijven. Maar toch ga ik dat doen. Bij aankomst op mijn favoriete plek in yangon ( NOT) de busstation voelde ik mij aan alle kanten weer onveilig. Dit is geen plek om onverwachte dingen te doen want volgens mij villen ze je hier levend. Na 20 minuten had ik het kantoortje gevonden tussen de tientallen bussen. Niemand sprak engels daar en ze deden ook niet eens moeite om mij naar de goede plek te wijzen. Ik kreeg een hand in mijn gezicht dat ik daar moest gaan zitten. Braaf als zijn hondje ben ik maar gaan zitten, want nogmaals ik voel me niet zo veilig om lekker stennis te gaan schoppen. Ja dit werd weer zo`n moment dat je alles maar over je heen moet laten komen, je weet niks en maar gewoon afwachten. Shit wat kan ik daar slecht tegen zeg, ik wil alles gewoon auti proof hebben. Maar dat gaat hier gewoon niet lukken , en geef je er maar aan over! Want vragen hoelang het nog gaat duren is alleen in europa geaccepteerd volgens mij. Het is een uur later, en nog geen teken van een bus of ofdat ze uberhaupt iets doen daar. . . aarg ik ga veel roken van zulke situaties.
Maar dan eindelijk werd er naar mijn tas gewezen en naar mij, tsja volgens mij proberen ze uit te leggen dat ik moet gaan lopen naar mijn bus. Als een hondje liep ik achter de handgebaren aan en daar stond mijn bus dan. Een heerlijke koelcel , met grote stoelen en dan 2 uur later dan de oorspronkelijke tijd vertrokken we dan eindelijk. Ik zat naast een lief meisje die haar engels wilde leren, een leuk gesprek gehad. Een meisje vol dromen en toekomstplannen, een nieuwe drijfveer in dit gesloten land. Dat ze kunnen ze wel gebruiken. Ik heb haar mijn boek gegeven die ik van willeke heb gehad. Life of Pi, een boek in het engels wat perfect zou zijn voor haar.
Na 5 uur kwam ik aan in moulyamine , om 03.00 uur in de ochtend. Fijn, dit is echt gewoon afzien hier in Burma. Er kwamen tientallen scooter chauffers op mij af, maar dat leek me geen goed idee hier en midden in de nacht. Er was gelukkig ook een pickup tuktuk. Hij wilde me voor een prikkie naar het centrum brengen, maar natuurlijk ging hij niet met mij alleen rijden en werd de pickup volgepropt met 2 families. Ik had gelezen dat het centrum 10 minuten van het station was, maar hoe kan het dan dat ik al 30 minuten in de tuktuk zit? Op dit moment kregen we ook een klapband en stonden we midden in de nacht ergens op een straat, pikken donker , geen kip te bekennen. De chauffeur ging er vandoor om een nieuwe band te regelen , zat ik daar met 6 mannen die geen woord engels spraken. Ja ik heb me wel eens beter gevoeld midden in de nacht. Ik ben maar heel stellig in de tuktuk blijven zitten met mijn backpack omarmd alsof het mijn bodyguard was. Op dit moment miste ik wel even een reismaatje, die me kon vertellen dat het allemaal wel mee viel, dat alles goed komt en dat we niet bang hoefde te zijn.
De chauffer kwam terug, bezweet en al verwisselde de band en we konden weer gaan. Hij gaf nog een knipoog, wat ik hoopte dat het me gerust moest stellen maar zo voelde het niet. De achterdocht werd groter, waarom reden we nu het centrum uit? De verharde wegen, werden zandpaden en de er was geen straatverlichting meer. De stenen huizen , werden krotjes, en van krotjes kwam er uitgestrekt gebied waar alleen nog maar het stukje land verlicht was door de lamp van de tuktuk. Ja ik was bang! Voor het eerst heb ik gesmeekt om veiligheid, om een hotel, laat het alsjeblieft allemaal goed komen. Zelfs in mijn poker scenario was ik niet zo bang.
We stopten aan de kant langs van de weg en ik kon alleen maar zeggen, kom maar op. Pak mijn tas maar, maar laat mij alsjeblieft gewoon gaan. Maar dit gebeurde niet, de tuktuk stopte en ik met een hartslag 800! Maar de familie stapte uit, zwaaide nog vriendelijk en ik zat met mn mond open… uuh opgelucht! Nee nog niet bepaald want nu zat ik alleen met die chauffeur.
Maar we reden terug, wederom langs het busstation na een half uur, na dit stonden we binnen 10 minuten in het centrum. Als ik had geweten dat we eerst die fijne familie weg gingen brengen had het al zoveel achterdocht gescheeld zeg. Hotel wat ik als advies had gekregen was vol , dan maar op naar de volgende en die had gelukkig een kamer. En wat voor 1, een mega grote steriele kamer, met bureau, 3 bedden, prive badkamer en airco! Wow dat voelde goed! Onder de douche gesprongen en snel gaan slapen voordat het weer licht werd.
Ik heb heerlijk geslapen, maar zo lekker dat ik te laat was voor het ontbijt… oeps! Ik zal het nodig gehad hebben. Me tas weer half uitgepakt en het dorpje verkennen. Met mn zakje koffie en zakje noodlesoep een mooi plekje aan de rivier gaan zoeken om daar lekker te gaan ontbijten. Al na 2 uur wandelen kwam ik erachter dat het een heel slaperig dorpje is en er eigenlijk niet zoveel te beleven is. Alles wat er te beleven was, was de rivier en ……? Hm zelfs de dagelijkse bezigheden waren er niet interessant. Want iedere local die ik tegenkwam lag te slapen. Uit wanhoop maar terug gelopen naar het hotel om hun advies te vragen.
Er waren wat spirituele plekken in de omgeving wat leuk zou zijn om te bekijken. Met een scooter en chauffeur op pad gegaan om de grootste liggen boedha van het land te bekijken. Niet wetend dat deze nog under construction was en het binnenin 1 grote bouwput was. Een gedeelte was al klaar en daar hadden ze een verhaal uitgebeeld. Geen idee wat het verhaal moest voorstellen, maar in ieder geval was het behoorlijke gruwelijk met demonen en mensen die half uit elkaar gereten werden. Tsja vooral leuk om hier met je kinderen te komen? Nouja binnen een uur zijn we weer terug gegaan en ben ik maar opzoek gegaan naar een nieuwe longy om een beetje tijd te verdrijven. Hier kwam een man tegen uit Canada. Hij was niet alleen, maar met zijn gezin , maar die lagen allemaal ziek op bed. Gestrekt door de voedselvergiftiging. Ze waren een maand aan het rondreizen door burma en dan zou zijn dochter van 18 een wereldreis gaan maken van anderhalf jaar! Wow!
Hij was een geleerde boedhist as well, en veel nieuwe dingen geleerd hierover. Samen naar een tempel geweest op een eilandje. Weer vele nieuwe inzichten gekregen in mijn eigen levensvisie. Wow deze reis is mij echt goud waard!
Mijn dagen gingen tellen, dus snel weer verder. De volgende dag per boot naar Pha An gevaren. Plaatsje waar ik veel goede verhalen over heb gehoord, mja eerst maar eens bekijken.
Er waren niet veel accomodaties en toen ik hoorde dat iedere toerist in de boot al een kamer had werd ik weer een beetje gestresst…. De laatste plek ik die ga bezoeken zal het toch niet zo zijn dat ik geen kamer kan vinden? Bij het uitstappen zei de francese dat ik met haar mee kon , zij had een kamer geboekt met een ander frans meisje die later zou komen. Maar zij zou het vast ook wel goed vinden dat ik in de kamer kom! Yes weer gered!

Na voor mijn gevoel weer veels te lang gelopen te hebben kwamen we aan in het hotel, wat volgeboekt was dus ik had geluk dat ik bij hun op de kamer kon. Tassen boven gegooid en gelijk op verkenning gegaan in het nieuwe dorpje. Ja dit was echt een leuk dorpje, klein maar vol leven. Wat tempeltjes bezocht in het dorp want voor Veronique waren het de eerste dagen in Burma. En de dingen die jij niet meer ziet omdat je tempel moe bent ziet zij weer wel. Halverwege kwamen we een bekende van haar tegen, althans die ze in Yangon heeft ontmoet 2 dagen geleden. Het was een Nederlandse oude vrouw van in de 60. Wow eindelijk een andere nationaliteit hier in dit dorp. De reizigers hier zijn echt allemaal fransen, heel ons hotel, heel het restaurant , en ieder wit gezicht op straat is frans… wederom onsympathiek volk! Bah! Veronique is leuk, maar die komt dan eigenlijk ook uit Belgie ;)
Met zijn 3en zijn we verder gegaan, en ik merkte al snel op dat ik hier de structuur verzorger werd. Oh my wat een chaoten en wat een Adhders zeg! Poehpoeh dat voelde weer als een dag werken om met hun op stap te zijn. Na het avondeten zijn we naar de buitenrand van het dorp gelopen, waar we echt in het arme gedeelte kwamen. Schrikkend van wat we daar aan troffen. Hoe lekker op zijn hollands anna zei “hoe kan het toch dat anno 2013 mensen nog steeds in hun eigen shit leven?” en daar op aanvullend “bah vieskes!” Haha
Tsja en het is wel zo, je kon in heel de omgeving de grond niet zien omdat er overal plastic en ander afval lag. Er liep een klein beekje langs de dorp rand, wat gifgroen was en een plaag muggen om heen hing. Nou als je levensmoe bent , ga dan maar een paar seconden in liggen. Gegarandeerd ben je de volgende dag dood. Kindjes met onverklaarbare open wonden, dieren met ontstoken ogen, alles was rottend daar! Ik wilde bijna zo`n asbest pak aantrekken, brr wat voelde ik me vies.

De ander franse meid met wie we de kamer deelde, deed lekker haar eigen ding en dat is prima. Maar laat ons wel weten wanneer je weggaat want dan zoeken wij iemand anders voor in de kamer. Ze wilde de volgende dag misschien in het klooster gaan slapen, dit liet ze ons de volgende ochtend weten. “oh dus je neemt nu al je spullen al mee?” nou dat deed ze niet want ze wist het nog niet zeker. Nogmaals laat je het ons weten zodat we dan bij de haven kunnen wachten en nog iemand kunnen zoeken… Wij hadden met 6 anderen een tuktuk afgehuurd om de omgeving te gaan bezoeken. Pha- an is bekend om zijn grotten in de omgeving en zijn mooie natuur overal. We hadden geluk want omdat we zo vroeg vertrokken waren we overal de eerste. Dan is het nog mooier om de grotten en de tempels die daar in plaats vinden te bezoeken. Wat een rustgevende dag zeg. Bij 1 tempel moesten we echt een half uur door het pikkendonker lopen , met je zaklampje aftastend waar je niet tegen de muur aanliep. Dit was echt gaaf. Uiteindelijk kwamen we aan de andere kant van de grot in een omsloten prachtig gebied. Door een klein gaatje zag je de zonnestralen in de verte al naar binnen stralen. En eenmaal daar aangekomen zag je het prachtige stukje aarde. Wederom was er niemand, prachtig meer wat mooi groen was, en natuur dat nog groener was. Er was een heel klein shopje daar beneden , en er zaten 3 locals in een piepklein bootje gemaakt van een boomstammetje. Je kon dus met hun mee varen naar de andere kant van de grot om zo weer terug te gaan. Dit hebben we gedaan en dit is zeker weer een hoogtepuntje, wat een verassing zeg. In het piepklein bootje onder de grot door en aan de andere kant kwamen we gelijk in de rijstvelden terecht. Door de rijstvelden zijn we terug gevaren. WOW wat een plaatje. Ik hoop dat ik eens fotos kan uploaden want dit moeten jullie zien. Nouja eigenlijk moeten jullie een ticket boeken naar burma en zelf gaan 

Bij terugkomst in de kamer stond haar tas ernog. Nouja dan zou ze wel terugkomen, maar de volgende ochtend werden we wakker en geen franse chick. Veronique zou de nachtbus nemen en dus deze avond ook niet in de kamer slapen, ik kon dus niet op die franse chick rekenen en heb ook mijn spullen gepakt om bij Anna in het hotel te gaan slapen. Dit was veel goedkoper , maar wel veel pekiger maar ach, we zijn nu wel wat gewend.
Natuurlijk wilden we niet de gehele prijs betalen omdat die franse chick lekker haar eigen deel moest betalen. Maar hier was de hoteleigenaar niet zo blij mee ( en natuurlijk , wanttja je moet maar afwachten oftie franse nog maar terug komt) . Dit draaide bijna uit op een escalatie, man ging helemaal door het lint tegen veronique, terwijl ik de telefoon pakte en dreigde om de politie te bellen. Op dat moment rende veronique weg en liet mij daar lekker achter, ook fijn! Mja reizen is ieder voor zich dat is wel duidelijk, al kan ik daar maar niet aan wennen. Hij grisde de telefoon uit mijn handen en wilden er mij mee slaan, ik dook weg en spotte met het boedhisme. Tadaaa hij was stil, draaide zich om en leek zich te beseffen dat dit niet echt een boedhistische situatie is… Nogmaals wat een overdreven gedoe zeg. Mja uiteindelijk maar benoemd om garant voor die chick te staan, gezegd dat ik in het ander hotel slaap en dat hij me daar op kan zoeken als ze niet op komt dagen. Hehe eindelijk een compromie gesloten en hij gooide de deur uit het slot.

Ik ben die dag samen met Veronique nog op pad geweest. We zijn naar de markt gelopen en met de lokale pick-up vervoer maar ergens naar toe gegaan. Ik had vandaag mijn longy aangetrokken, de lokale omslagdoek die je als rok knoopt. Natuurlijk blijft dat ding voor geen meter om mijn heupen zitten en ben ik heel de dag bezig om dat ding om te knopen. Met alle leuke blikken van de locals, want op het moment dat ik de rok losknoopte om hem opnieuw vast te doen begon iedereen gelijk te lachen en te wijzen. Vrouwen die keihard begonnen te gillen van het lachen, mannen die omkeken en kinderen die gelijk op me afgerend kwamen. Dus meiden en jongens, ga je naar Burma , draag een longy , de locals vinden dit geweldig en gegarandeerd leuke reacties. Ja ook de jongens dragen roken hier, dus de westerse mannen moeten er maar aan geloven, het staat niet verkeerd namelijk 
In de avond Veronique uitgezwaaid met Anna en daarna lekker op de straat wat gaan eten.
En de volgende dag was het zover, terug naar Yangon met de bus. We kwamen er achter dat Anna en ik om dezelfde tijd vliegen, dus dat is leuk. Alleen vliegt zij naar Bangkok en ik naar Kuala lumpur. In yangon samen een kamer gedeeld en al mijn overige geld nog omgewisseld op straat. Was namelijk een veel betere koers dan in het hotel en met Anna erbij durfde ik het wel aan!. Uiteindelijk dus 20 euro verdiend , bijna te makkelijk maar het is gelukt in ieder geval.
Ik wilde nog souvenirs kopen, omdat ze hier tenminste echte originele dingen hadden, maar ik was te laat en kon niks meer vinden… Nouja toch alleen maar gesjouw in mijn backpack.
Met Anna de laatste uurtjes doorgelopen in Burma, veel gepraat en weer wijze woorden meegenomen. Ik vond Anna leuk, door de 70 en heel de wereld gezien. Nu gaat ze het voor de 2e keer proberen alle landen te zien. Opgeleide vrouw, maar heeft keer op keer risico`s genomen om toch te kunnen reizen. Ja weer een nieuw voorbeeld.

De volgende ochtend vroeg op het vliegveld , want we hadden een vroege vlucht. We hadden zelfs de dezelfde gate dus konden heel de tijd bij elkaar zitten. Totdat de chaos uitbrak, eerst werd mij vlucht weggeroepen en werden we ergens onder in een kelder gestopt met alle mensen. Niemand wist wat er aan de hand was, maar de staff was erg onrustig. Horrorverhalen van terreur aanslagen, neergestorte vliegtuigen gingen heen en weer. Tsja onduidelijk maakt de mens paranoia.
Uiteindelijk toen het licht werd kon ik wel zien wat het probleem was waarschijnlijk, en toen gingen ze ook omroepen dat vanwege de dichte mist de vliegtuigen niet kunnen landen. Nouja 4 uur later konden we dan toch vertrekken. Om het nog mooi af te sluiten zat ik in het vliegtuig naast een monnik, die buiten wijze woorden meer met me zat te flirten…. Wederom verward over het boedhisme het land verlaten. Laat maar gewoon ik snap er toch geen bal van!

Ja sorrie voor de late waarbenjij. Ondertussen zit ik dus al een maand in Port dickson. Het is fijn om terug te komen op een plek waar er bekenden op om wachten en dat ik even niet hoef te reizen en daarom een lekker thuis gevoel hier krijg. Ik heb leuke dingen meegemaakt, ik zal proberen dit in een volgend berichtje te zetten. Maar dan zijn jullie in ieder geval op de hoogte dat ik Burma heb verlaten.

En leuk weetje al 1 week gestopt met roken. Zomaar op de een of andere dag, wie had dat gedacht. Ik sta van mijzelf te kijken hoe makkelijk het me afgaat. Al heb ik slapeloze nachten, ontzettend veel zin in eten, agressieve buien, vooral als het niet lukt met jan zijn engels flip ik hem helemaal. Oeps ja dat is niet mezelf, maar gelukkig word ik gesteund door iedereen hier. En voel ik me kiplekker na de 4e dag.