every day is a saturday

Ik ben bijna weer terug op de bewoonde wereld, na vier dagen op zee en eiland hoppen ben ik daar ook wel blij om. Ik ben als eerst naar de Gili island vertrokken met public boat, hier ontmoete ik 2 andere backpackers vanuit finland. Het meisje reiste al haar hele leven, en is eigenlijk bijna nooit in Finland, eigenlijk alleen als ze in geld nood zat. Ik was best onder de indruk van haar verhaal, want altijd reizen is ook behoorlijk vermoeiend volgens mij. Op het eiland aangekomen, schrok ik me rot. Had ik de boot naar Australie genomen. Alleen maar duik en surfscholen, waar bijna geen 1 local meer woont volgens mij. Met afgezakte schouders en een beetje teleurgesteld liep ik verder weg. Bij de haven zaten alle hostels, maar hier wilde ik niet zitten. Ik ben naar een internet cafe gegaan, en gekeken naar hotels aan de andere kant. Die waren en ook nog met behoorlijke discount. Zo heb ik dus na 30 minuten zweten met mn back pack een prive bungalow , voor een tientje  Dat is lekker.
Niet veel gedaan voor de rest , gefietst, gelopen, strand gehangen, gesnorkeld met schildpadden en nog meer strand gehangen. Vroeg naar mn bedje want de volgende dag zou ik met de boottocht meegaan.
Om zes uur ben ik vertrokken in de ochtend, en volgens mij kwamen we rond 15.00 uur aan bij de boot. Wat hebben we in de tussentijd gedaan, autogereden, mensen opgehaald en auto gereden. Het is een leuke groep variërend van duiters, spaanse, poolse, belgse en zelfs nog 1 nederlander. Lekker verschillende nationaliteiten. De boot is niet meer dan een paar vierkante meter, waar we dus de komende vier dagen met 20 man door gaan brengen. Er is een laag stuk overdekt ( soort kruipruimte) waar je kan slapen. Beneden op het dek is het te doen de komende vier dagen, slapen, eten, tanden poetsen, wassen, lachen, zonnen, kletsen, vervelen.
Hop eerste stuk varen tot 22.00 uur in de avond, heerlijk rust gevend ( als je het geluid van de motor weg denkt) maar alles went. Boot stopte en hier konden we de nacht door brengen, om 03.00 uur zou de boot doorvaren en zouden we rond 07.00 uur aankomen bij de eerste eiland.
Ontbijt met de zon in je gezicht , uitkijkend over het water ja dit is een plaatje. Kleine trekking over het eiland waar we uiteindelijk bij de watervallen aan kwamen. Hier konden we voor het laatst vers water krijgen, dus nog snel haren wassen voor de komende dagen. ( er is geen douche aan boord ). Maar ook dit heeft niet veel zin, want je moet toch terug naar de boot zwemmen. Na 3 uur terug op de boot, een ontzettende langdurige toch zat er voor de boeg. 24 uur varen , non stop dat gebrom, maar alles went. Maar niet dat je nergens naar toe kan, en dat je ineens wel erg op elkaars lip zit. Maar who cares, we hebben leuke verhalen en bier. Jammer genoeg komt er wind, en worden de golven wel erg hoog. In het begin moet ik er nog om lachen, maar nadat ik gelegen had en wakker werd gemaakt voor het avondeten voelde ik mijzelf wel erg beroerd. En ik niet alleen de hele groep lag op instorten. De golven zouden niet veel minder worden vannacht, dus goede slaappil en op mn matje gekropen.
De volgende dag voelde ik mij stukken beter. En maar goed ook, de motor stopte, stapte van mn matje en kon zo het verfrissende water springen. Super mooi gesnorkeld hier, echt prachtig! Veel vissen, schildpadden en roggen gezien. Tot de boot de motor aangooide heb ik gesnorkeld, en dat heeft mn rug geweten. Wederom keihard verbrand, ondanks factor 40. Ik heb me behoorlijk vergist in sterkte van de zon hier. Gelukkig heb sunblock van iemand gekregen en kan deze gebruiken de komende dagen. Na de uren snorkelen hebben we onze trekking outfit aangetrokken. We zouden bijna het komodo island arriveren. Joepie! 
Aangekomen op het strand liep er al gelijk een komodo… uuh lopen ze los… dat wist ik niet!. Trekking over het eiland gedaan van 2 uur met vier rangers. Het had ook niet veel langer moeten duren in die hitte… Verschillende komodo`s gezien, en op de berg rudolf gestaan. Die vernoemd is naar de zwister die 25 jaar geleden is opgegeten door een komodo. Ze vonden alleen zn camera en zonnebril. Komodos eten alles op, ook botten van hun prooi. Ik zeg goed bezig! Ik was behoorlijk onder de indruk van de grootte en de snelheid die ze kunnen maken. En ondanks dat ze behoorlijk kleiner zijn dan de mens ons op kunnen eten.
Avond eten : verse kip, ons vriendje was al dood toen we terug kwamen. Maar in ieder geval heerlijk van gegeten. In de avond nog een poging gedaan om te vissen, maar ik hield het maar bij kletsen.
Volgende dag naar de pinkbeach. Hier is het strand roze…. Nou je moest wel heel goed kijken hoor. Van de boot kon je het wazig zien, eenmaal op het strand was er echt een strook roze. Leuk om te zien. Snorkelen en wederom terug de boot op, op naar Rinca island. Laatste trekking van de tocht. Ook hier lopen de komodos los, ik had het wel gezien en vond de verhalen ook minder leuk worden. Twee weken geleden was daar nog een vrouw aangevallen, ligt nu nog in het ziekenhuis. Maar toen zag onze ranger een baby komodo, en precies op het moment dat wij naar de boom lopen gaattie in de aanval en eet een lizard op. Super gaaf om te zien, onze ranger had het zelf nog nooit gezien. Hij had nu 2 keer gezien dat een grote komodo een hert aanviel. Voorderest nog nooit in de 25 jaar dat hij er werkte.
Terug naar de boot, nog 1 laatste stop bij een prachtig bounty island. Super mooi. En toen was ik wel klaar met die boot, ik wilde douchen, een normaal bed, privacy. Nog een halve dag en toen kwamen we aan op flores laburbanjo. We konden nog een nacht op de boot slapen omdat hij toch in de haven bleef liggen. Dit vond ik geen goed idee, maar toen ik de prijzen zag van de accomodaties ben ik maar terug gelopen naar boot en heb daar de laatste nacht doorgebracht. Vol met lawaai, want er kwam naast ons mini bootje een titanic te liggen , die even vol gepropt moest worden met 1200 mensen. Waar kwamen ze allemaal vandaan, ik heb geen idee… maar ze gingen erin. En hoe? Ik werd er helemaal naar van als ik er naar keek en ben dan toch wel blij met mn kleine bootje.
Uiteten geweest met de poolse meiden,daarna ben ik zoek gegaan naar informatie en internet. Eenmaal terug bij de boot vertelde de duitse meiden dat we konden douchen in een hotel dichtbij de haven, goddelijk om al dat zout van je lijf te spoelen  Daarna met de duitse meiden wat gaan drinken, oh my en dit was gezellig. Ik heb krom gelegen van het lachen. Heerlijke meiden praat, en weer een prachtig verhaal die ik waarschijnlijk nooit ga vergeten, go for it celine!
Met die mega boot naast ons mini bootje, en de drukte van de haven heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Om 5 uur er maar uitgekomen, spullen gepakt, afscheid genomen van mn maatjes en opzoek naar vervoer. Dit ging ook weer heerlijk duidelijk… Ik heb wel in 3 auto/ bussen gezeten voordat ik uberhaupt wegreed, en als ik iemand vroeg of ik nu echt naar ruteng gingen, keken ze me raar aan. Laat maar gaan dacht, we zien wel weer waar we belanden .
120 km verder en vier uur later door bergen rijden en alleen maar knalgroene natuur zien , kwam ik aan in Ruteng. Ik werd gewoon netjes voor de deur van de hostel gebracht. Wow wat fijn dat alles toch weer goed komt. Nouja bijna dan … want het hotel zat vol, en het laatste stuk heb ik geslapen dus geen idee waar het centrum is. Wat rond vragen en vele wijzende vingers verder was ik het wel weer bue. Het positieve is dat het hier een stuk frisser is, gewoon maar 25 graden. Aangenamer dus! En bewolking, dus niet constant die volle zon in je gezicht.
Ik kwam langs de universiteit waar iedere jongeren of voorbijganger “hello misses” zegt, echt zo netjes en keurig, bijna schattig. Twee jongens hielden me aan, ze vonden dat ik er wanhopig uitzag. Ik moest lachen. Maar ze hadden het goed, want waar moest ik heen? Ze vertelde dat ik terug kon lopen en dat daar een klooster zat waar ik kon slapen, anders in centrum.
In het klooster was nog plek, de non heeft mn kamer gewezen. Super proper en ik heb 3 douches in mn kamer en 2 toiletten, waarom? Wat doen ze daar toch in dat klooster!
Nouja vanmiddag alveel jongeren ontmoet van de universiteit, zijn erg aardig en geïnteresseerd. Er zijn hier bijna geen toeristen, erg fijn! Alhoewel toen een niet engelse sprekende scooter taxi me op de locale markt afzetten waar de karkassen en ingewanden voor me neus lagen moest ik wel weer de drempel over om hier in mn eentje rond te gaan lopen. Maar dit zijn gewoon de plekken waar je leuke locals tegenkomt, met 6 jongens plaatselijke mini donuts gegeten en hun hebben me de weggewezen na een proper locaal restaurant. Alleen kon ik het niet vinden, toen kwam er weer een student op mn pad, student toerisme, en volgens mij ziet hij wel een leuk projectje in mij.  Nouja ik noem het een win win situatie. Hij kan een toerist rondleiden, en ik ben low-budget bezig. Vanmiddag in zijn studentenhuis geweest en thee gedronken met mede studenten, morgen op de universiteit kijken en naar zijn geboorte dorp, rijstvelden en cave. Een echt locale jungle village, ik ben erg benieuwd!

Ik merk nu al dat ik alles wat ik meemaak niet kan schrijven, omdat het dan zulke lange berichten worden. Dit is jammer want ik heb het idee dat ik overloop van prikkels en ervaringen om alles uit te schrijven is gewoon zo veel.