laatste week.....

Hallo allemaal,
Ik heb weer een rok laten maken en een zomerjurkje, voor het materiaal ben ik vrijdag eerst naar de markt geweest in kasseh. Hier hebben we heel de markt rond gelopen om een mooi stofje te vinden , uiteindelijk 3 uur verder had ik iets leuks gevonden, ook emmy zag na al die winkeltjes iets leuk en besloot ook om iets leuks te gaan maken. Uiteindelijk zijn we met de stoffen naar de meiden gegaan hier in ada foah. In totaal was ik 17 cedi kwijt. Dus ongeveer 13 euro voor een rok en een jurk naar eigen smaak en eigen stof. Kost niks hé?
De dag erna zijn we naar de Accra shopping mall gegaan om de laatste boodschapjes te halen, zoals een paar blikken zuurkool, blok kaas en heel veel snoepjes voor de laatste 2 weken. Uiteindelijk zijn we op een terras beland en hebben we aan de smirnoff gezeten, lekker hoor in die warmte….
In de tussentijd belde kees ook nog over de spullen die in de container zaten, hij vertelde dat alles naar het eiland moest. Dus de ongeveer 80 dozen die in het speelzaaltje staan moeten wij de laatste week nog naar het eiland zien te krijgen. Fijn hoor, en uiteindelijk word alles opgeslagen in de opslag in het schooltje en word er niks van gebruikt zoals er met de vorige spullen is gebeurd.
Nog steeds staan daar voetbal schoenen , truien en andere kleren terwijl de kinderen op blote voeten naar school komen. Te schandalig!
De leraren willen het niet uitdelen , en het is zelfs zo erg als emmy en ik de spullen uitdelen staat het 3 dagen later weer in de opslag. De hoofdleraar pakt dan alle spullen weer af met de rede dat het zonde is om ze te gebruiken…… WAT? Kleren moet je toch gebruiken of zie ik dat verkeerd?
Zondag zijn we weer naar het eiland gegaan, we gingen er namelijk toch een keer aan geloven om naar de kerk te gaan hier. En het was een hele ervaring.
Kwame kwam ons ophalen met het bootje en om 09.00 kwamen we aan op het eiland, we werden hartelijk ontvangen door riganna en whana. Natuurlijk moesten we ook een hoofd doekje op, want dit is gewoonte hier in de kerk. We konden alvast in de kerk gaan kijken want wat kinderen van het eiland waren al liedjes aan het leren in de kerk. Langzaam kwamen er ook steeds meer volwassenen en begon de dienst, de dienst was in “dangme”, de taal die hier gesproken word. Maar wij hadden ons eigen tolk die hadden ze geregeld voor ons, echt super dat ze daaraan gedacht hadden. Na de dienst werd er gezongen en gedanst, iedereen kwam van zijn plaats om serieus helemaal los te gaan. Ik werd er ontzettend vrolijk van, uiteindelijk moest ik ook naar voren komen om mij voor te stellen en wat ik van de kerk vond. De mensen gingen helemaal schreeuwen en juichen toen ik zei dat ik het zo jammer vond om over een week weg te gaan.
Na de kerk werden wij bij riganna thuis ontvangen en kregen we een bord vol met rijst, saus en kip die de dag ervoor nog rond liep….
De dag erna toen we terug kwamen op het eiland waren er zeker 20 mensen aan het schoonmaken, wij helemaal verbaasd hoe dit toch zo ineens mocht gebeuren….
Maar de reden was dus dat we naar de kerk waren gekomen de dag ervoor, dat we dit niet eerder hebben gedaan he?
Na het schoonmaken moesten we al weg, want kwame moest spullen gaan verkopen van zijn vader. Het arme ventje moet maar werken en vaders zie je nergens meer, ja op zijn bed of liggend onder een boom.
Een andere harder werker is bernard, jongen van 19 die geen ouders meer heeft en voor zich zelf zorgt. Hij heeft zijn eigen huisje op het eiland, en heeft de leiding op school over de klassen waar geen leraren staan. En dit doet hij geweldig want hij is super met kinderen, en de kinderen vinden hem super. Maar voor school zit er al een halve werkdag voor hem op, hij staat voor de zon op om te gaan vissen zodat hij `s avonds wat te eten heeft of kan verkopen.
Hij is iemand die mijn hart geraakt heeft door zijn liefde , bezorgdheid en gezelligheid.
Ook vandaag was hij aan het werk, er was geen school dus alle kinderen spelen buiten of helpen hun ouders. Maar hij moest zijn bootje repareren en had bijna geen tijd om te praten want hij had nog zoveel te doen deze dag dat hij vrij was.
Wij moesten ook haasten want kwame wou echt weg, beetje jammer want ik had graag geholpen. Tenminste iets dat ik voor hem kan doen…

In de middag heeft erik en gert ons opgehaald bij de kruising, we zijn toen even bij het huis gaan kijken waar erik gaat wonen. Ze zijn het nog aan het opknappen, maar volgens mij word het echt een paleisje als het af is. Jammer genoeg kunnen we het niet meer af zien, maar wie weet kom ik nog terug om te kijken hoe het is geworden.
Dinsdag kwamen we weer aan in een speelzaal waar je kont niet kan keren, ohja dachten wij dat is waar we kunnen niet veel doen op het moment. Dr nahr ging een boot voor ons regelen zodat we de spullen donderdag naar het eiland konden gaan brengen , daarna zijn we naar kasseh doorgereden om naar de markt te gaan. Ik had namelijk nog een cd besteld en hij was er eindelijk.
De middag heb ik doorgebracht op de kraamafdeling,zo hebben kirsten en ik al een begin kunnen maken aan onze presentatie over ghana, we hopen hem deze week af te krijgen zodat we daar thuis niet meer aan hoeven te werken.
Woensdag hadden we geen zin om weer niks te doen op stage en hebben we er voor gekozen om collega`s kleding te geven, want ook hun zijn daar dolblij mee. In het begin verliep het hartstikke goed, eren kwam ons helpen en was bewaking :P, hij liet telkens 2 collega`s binnen en verlieten deze het speelzaaltje mochten er weer twee binnen. Ze mochten zelf wat kleren uitkiezen en dit ging heel goed, totdat heel het ziekenhuis rook dat er gratis spullen werden weggeven. Al snel werd het een geduw en getrek voor de deur, en collega`s die terug kwamen om dat iemand anders meer had gehad dan haar…. Arg.
Maar gelukkig waren er ook heel veel collega`s hartstikke dankbaar voor, en heel opmerkelijk waren dit vooral de mannen die er zo dankbaar voor waren en niet om meer kwamen vragen.
Na de lunch zijn we de dozen in gaan pakken want donderdag zou alles naar het eiland gaan en moest alles klaar staan dus daar hebben we voor gezorgd.
Maar in de middag kwam Isaac bij ons langst en die vond het geen goed idee dat wij naar het eiland gingen met alle spullen zonder dat de bevolking dat weet. Voor onze eigen veiligheid , zei hij.
Maar alles was al geregeld, bus, boot en mensen die wou komen helpen dit kunnen we toch niet laten schieten. Hij wenste ons uiteindelijk veel succes en zou achteraf wel horen hoe het verlopen was, en toen vertrok hij.
In het ziekenhuis aangekomen donderdag was er dus al gebeld door Isaac naar dr nahr, dat hij het er niet meer eens was dat de dozen naar het eiland en dat de dozen maar naar big ada moesten. Maar natuurlijk is dr nahr het daar niet mee eens en hadden we weer een probleem.
Het heeft een halve dag gekost om hun tot een beslissing te laten komen, uiteindelijk gaan de spullen dus maandag naar het eiland. Dus vandaag was niet onze laatste stage dag, maar word ineens maandag. Maar nu kunnen we nog wel een keer naar het eiland, dus ik vind het achteraf helemaal niet erg!!.
De laatste week is ingeslagen, als een bom. Ik heb hier zo lang naar toe geleefd om weer naar huis te gaan, maar de rollen lijken wel omgedraaid. Ik zit nu tegen het afscheid op, de tijd is voorbij gevlogen en heb nog steeds niet het besef dat ik hier 5 maanden ben geweest. Het lijkt nu wel of ik hier geboren ben. Ja dat is wel de goede omschrijving, zo thuis voel ik mij hier..
Dus ik ga internet snel verlaten om nog even van Ghana te genieten,

byebye