wat een week

Afgelopen weekend zijn de jongens van de filmploeg aangekomen, wij hebben zondag kennis met ze gemaakt. Vier hele leuke jongens met nieuwe inspiraties.
Na wat gedronken te hebben zijn we vroeg naar huis gegaan omdat ik mij niet lekker voelde, weer paar keer overgegeven en verhoging. Eren zei dus dat ik maandag even langst moest komen om mijn Hb en malaria te checken. Maandag ben ik alleen naar het speelzaaltje gegaan, want het schooltje is dicht op het eiland, en wij hebben er voor gekozen dat 1 iemand naar het eiland gaat en de ander naar het speelzaaltje.
Op het speelzaaltje waren wat kinderen die op hun moeder moesten passen,die ook nog eens goed Engels konden ( ze konden zich voorstellen, dat is al heel wat… ). Ik heb met de kinderen geverfd , en ze hebben op een groot vel de ghaneze vlag getekend.
In het ziekenhuis kwam ook simone twee dagen mee kijken, simone reist samen met haar vriendin Ghana rond. Zij wou graag een keer meekijken in het ziekenhuis, dit vonden wij hartstikke gezellig natuurlijk en ook het personeel vond het goed.
Natuurlijk heb ik ook mijn malaria en Hb nog laten checken, dit was allemaal goed. En als ik malaria zou hebben , zou precies die ene mug moeten geweest zijn die mij gestoken heeft. Want muggen vinden mij niet lief, en eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg :) .
Als er light off is ga ik mij maar bezig houden met het lezen van de “bradt” , hierin stond beschreven dat Garbage club een leuk hoteltje is met de beste kok van Ada Foah. Wonen wij hier nu al 3 maanden maar nog nooit van Garbage Club gehoord. Kirsten en ik zijn dus maar op pad gegaan om het te gaan zoeken. Uiteindelijk staat er een bord pal voor het internet cafe, met daarop dat we links af moesten. We liepen het rare, vieze zandpad op en kwamen midden in een krottenwijk terecht. Niet echt de locatie om een hotel weg te zetten, maar achter een paar bomen kwam een heel schattig huisje. Het zag er heel gezellig uit , en wij hadden er alle vertrouwen weer in. Maar al snel kwamen we erachter dat we van te voren moesten bellen wat we wouden eten , want ze had niks in huis. Volgens mij kwamen er niet zoveel toeristen daar mja. Nu stonden we voor de vervelende keus waar nu moesten gaan eten, en zijn maar naar het oude vertrouwde mannet gegaan.
De laatste dagen nemen wij veel de motortaxi, dit is goedkoper en je kunt even lekker uitwaaien op de motor. Echt heerlijk, ik denk dat ik mijn 2wieligmotervoertuig angst overwonnen heb.
Na thuis komst zijn we allemaal vroeg naar bed gegaan, terwijl ik een boekje lag te lezen in mijn bed hoorde ik heel de tijd de wc doorlopen. Ik kon hier niet lang naar luisteren en ben er uit gegaan om te kijken wat er aan de hand was. De spoelbak bleef inderdaad heel de tijd doorlopen, dus wou het water kraantje afsluiten zodat het water zou stoppen met lopen, terwijl ik onder de wc opzoek was naar het kraantje brak het slangetje af en kwam er een waterstraal uit de muur. Ik was gelijk klaar wakker en zeiknat. Ik snel een paar gillen door het huis gegeven op de hoop dat er iemand snel wakker zou worden, al snel stond daphny erbij. Zij is op zoek gegaan naar het waterkraantje, en ik bleef het water met een doek tegen houden, want ondertussen stond heel de vloer al onder water. Natuurlijk was er in dit huis nergens een waterkraan van de wc te vinden ( wel van de gootsteen en douche ), en hebben we chief maar gebeld. Die kwam al snel en zag gelijk de reden waarom het afgebroken was, namelijk metaal moeheid. Het slangetje was afgebroken zonder dat er veel kracht op stond. Hij heeft gelijk iemand gebeld van de water Company want ook hij kon geen kraan vinden, hij heeft zelfs gegraven langst het huis om te kijken of daar nergens een kraan was.
Maar nee, hier verstoppen ze die. Na wat uren later hebben ze ons maar helemaal afgesloten van het water . Zo heb je teveel water, en zo heb je geen water!.
Wij zijn met zijn vieren in de late uurtjes nog water gaan scheppen en het huis dweilen, want die was veranderd in een zwembad. Ik ben benieuwd hoe hoog de water rekening zal zijn…

Dinsdag waren dezelfde kinderen er weer en zijn we verder gegaan met de tekeningen , om 2uur hebben we de deur gesloten en bij kirsten op de afdeling gekeken. Kirsten en simone waren nog aan het palperen. Wij bleven even wachten op het bankje, er werd een vrouw binnen gebracht die op het punt stond om te bevallen . Dit was natuurlijk leuk voor simone om mee te maken, dus wij wouden ook wel mee kijken. De vrouw werd in de delivery room First stage gelegd, vanachter een raam konden we meekijken. De vrouw had veel pijn want de arme vrouw gilde veel en was erg aan het draaien en schoppen wat natuurlijk gevaarlijk is voor de baby, ze wou ook op haar buik gaan liggen. De zuster lieten haar alleen en gingen daar afwachten tot de vrouw meer ontsluiting had, maar de vrouw was verstandelijk gehandicapt en had epilepsie , dit verklaarde al haar littekens op haar lichaam. Haar moeder mocht er nu wel bij nu ze alleen werd gelaten en dat heeft de moeder ook geweten, de vrouw was aan het draaien en aan het schoppen en de moeder moest er maar voor zorgen dat ze op bed bleef liggen. De moeder sloeg haar dochter op haar dijen in de hoop dat ze zal kalmeren , maar het werd alleen maar erger. Kirsten was de hoofdzuster gaan halen omdat ondertussen de vrouw haar moeder al bij de keel had gegrepen en ze ontzettend veel pijn had. Maar in de zusterpost werd er niet naar Kirsten geluisterd en ze lieten de vrouw gewoon alleen liggen. Dit tot hoge frustratie van Kirsten. Ondertussen was de moeder de kamer uitgelopen en zijn simone en ik de kamer ingelopen omdat we het niet meer aan konden zien. Simone heeft de vrouw weer op haar rug gelegd en geprobeerd te kalmeren. Maar het lukte niet, ze bleef maar onrustig.
Terug bij de zuster post troffen we Kirsten aan die helemaal teleurgesteld was in de afdeling en die hier niet meer langer wou blijven. Wij zijn ook weg gegaan omdat we niks konden, of mochten doen.

Woensdag ochtend is ook eerste wat ze gevraagd heeft, hoe de bevalling is afgelopen…. Ze is nog geen uur daarna bevallen van een gezonde baby. Niet veel uur daarna had het arme ziel aids omdat de moeder borstvoeding had gegeven…
Ook lagen in de zelfde kamer een tweeling , 2 maanden te vroeg geboren en ook besmet met aids. De poppekes waren zo klein, mager en rimpelig maar zulke fascinerende gezichtjes. Of dat ze al heel volwassen waren.
Na het middag eten kwamen de jongens al een beetje overal kijken en wat shots filmen in het ziekenhuis. De middag vloog zo voorbij en voor ik het wist zaten we weer in de tro tro naar huis.
Thuis aangekomen was het weer light off, maar we zijn er aan gewend want het is nu iedere dag… In de avond zijn we naar de jongens gegaan, we hebben onszelf bezig gehouden met muziek, foto`s en poi`en. Het leek even of dat ik thuis was bij mijn eigen vrienden…
Bij hun was het trouwens wel licht, dus we gingen naar huis met het idee dat we weer stroom hadden. Maar nee geen stroom, terwijl de enigste lantaarnpaal in ada foah wel brandde … Na wat rond gebeld te hebben kwamen we er dus achter dat de rekening niet was betaald door de huisbaas. En moesten we de nacht door brengen zonder ventilator , hoezo warm? ! Heb bijna geen oog dicht gedaan omdat ik mijn bed uitzweette.

De wekker ging alweer veels te vroeg de volgende ochtend. Vandaag was het weer eiland dag , en de filmploeg ging mee om ook alvast daar wat shots te maken. Hartstikke gezellig , en was dus al snel vergeten dat ik slecht geslapen had. We moesten met zijn allen in de kano van stevie , 7 man + wat locals van het eiland, in totaal zaten we met zijn 12 en in het bootje. Lekker knus was dat hoor.
Op het eiland aangekomen was natuurlijk heel het eiland uitgetrokken om schoon te maken en te dansen of dat ze dat altijd doen…. Uhm. We zijn ook alleen naar de mensen gelopen die wel iedere week er staan om ons te helpen met schoon maken. Natuurlijk werden de jongens geïntroduceerd door Isaac op het eiland en kregen we weer een kokosnoot, yammie….. Ik was blij dat ik hem kon ruilen met 1 van de jongens.
Na de meeting kregen we een rondleiding over het eiland en konden de jongens wat rond filmen , terwijl ik er achter aan liep met kwame en wij mekaar lekker aan het irriteren waren. Wat ga ik die straks missen!
Bij kwame zijn huis aangekomen wou ik natuurlijk wel even zijn puppy`s zien, jammer waren er nog maar 2 over. 1 was verbrand en de ander was bekogeld met stenen, ook de moeder hond was toegetakeld en loopt nu dus kreupel. Echt verschrikkelijk, hij had 1 van de puppy`s ook vernoemd naar mij, maar Josta puppy is dood…
Rond 13.00 moesten we van het eiland af om dat er een regenbui aan kwam, die zagen we inderdaad al in de verte aankomen en zijn dus snel de boot ingestapt. Maar de wind kwam al snel opzetten en moesten zo snel als we konden gaan schuilen. We waren net bij een eiland aangekomen waar een vakantie huis staat van een rijke Duitser, hier mochten we schuilen onder een afdak tot de storm gezakt was. Het huis had ook een uitkijktoren en ik kon het niet laten om erin te gaan. Ik ben samen met Noppon, Bas , Frans en Kwame de storm gaan bekijken van een hoger punt, met super mooi uitzicht over de volta rivier. Na een uur was de storm al wat meer gezakt en konden we veilig naar beneden om de boottocht weer voort te zetten.
Thuis aangekomen was de stroom rekening betaald en hadden we weer stroom en konden we weer lekker slapen met de ventilator aan. Maar voordat we gingen slapen zijn we gaan eten bij brighest met de jongens. Weer lekker oud en vertrouwd kip en friet, smaakt altijd goed!!
Al vroeg terug op de motor taxi om vroeg te slapen, want vrijdag gingen we naar Accra boodschappen doen. In Accra aangekomen wouden we naar de a&c shoppingmall, ook hier zit een max mart. Wij uitgestapt op de rotonde om daar een taxi te nemen naar de shoppingmall, de taxi vroeg 5 cedi om daar heen te rijden, veels te veel voor ons gevoel mja als hij er ons veilig brengt…. Maar hij reed naar de verkeerde, dus wij weer het briefje gepakt met het adres erop en nu wist hij het te vinden, maar er kwam wel 1 cedi bij.
Bij de shoppingmall aangekomen ( wat 10 minuten rijden was door Accra ) wou meneer 10 cedi, ik zat voorin en vertelde hem dat het onmogelijk was dat het nu ineens 10 cedi was, 6 cedi is zelfs al te veel voor dat rotstukje. Maar hij hield voet bij stuk, en wou de 6 cedi niet aannemen. Wij zijn uitgestapt om buiten maar verder te discussiëren. Maar meneer de taxi chauffeur wou het echt niet aannemen, ik ben maar een sigaretje gaan roken en had dus mijn weekendtas weggezet op de grond naast Kirsten. Terwijl wij stonden te overleggen pakt de man mijn tas ( zat trouwens niks in hoor, had alles bij emmy in de tas gedaan ) , en wou ervandoor gaan. Ik spring op hem af en pak mijn tas en ben gaan gillen dat hij mijn tas los moest laten ( net malaria tablet op, dus lekker kort lontje ) . Al snel stond iedereen om ons heen en werden we geholpen door mensen. Gelijk kwam er een man mij helpen om de tas van de taxi chauffeur af te pakken. Na een heftige discussie in Ghanees liet de taxi chauffeur los en nam het geld aan en vertrok. Ik stond te trillen op mijn beentjes….
Daarna zijn we maar verder gegaan met wat wij kwamen doen, en zijn we boodschappen gaan doen. Wij hebben weer heel veel ingeslagen en hoop dat het voor de voorlopige ( laatste weken ) genoeg is.
Op de terug weg werden we voor 10 cedi van Accra naar Tema gebracht ( 20 min rijden ) , typisch..
In Tema zijn we met al onze boodschappen de trotro ingestapt en een veilige terugreis gehad, totdat we voor een dorpje bij Kasseh aankwamen, hier stonden alle trotro`s stil en waren veel mensen op straat, de bewoners van het dorp hadden de weg gebarricadeerd met boomstronken omdat ze boos waren. Zondag, Maandag, Woensdag en Vrijdag waren er mensen doodgereden, en de bevolking was dus boos op het rijgedrag van de trotro`s. Nu mochten de trotro`s niet meer over de weg rijden die door hun dorp loopt, maar dit is zo`n beetje de snelweg naar Accra.
Steeds meer mensen stapten uit om ruzie te maken, en een stuk verder op waar nog geen half uur geleden een kind was aangereden begon een vechtpartij op te komen. Dit was beangstigend vooral omdat wij in een trotro zaten die geen kant op kon.
Uiteindelijk waren de trotro`s ook beu en gingen ze door het dorp rijden , waar geen verharde weg was en alleen maar meer kinderen liepen. Uiteindelijk was er dus meer kans dat er weer een kind werd doorgereden want ondertussen stonden er al zo`n 40 busjes te toeteren dat ze er door wouden. Onze trotro ging ook door het dorp en hield mijn hart vast, mensen van het dorp sprongen er weer voor om ook daar boomstronken weg te leggen. Maar al snel kwamen ze erachter dat de chaos zo alleen maar groter werd en mocht onze trotro erdoor.
Ik hoop ook dat ze er snel achter komen dat het niet handig is als je dorp aan een doorgaande weg naar Accra ligt. Beter dat ze met hun dorp verhuizen….
Gelukkig verliep de reis voor de rest naar Ada veilig en goed, en hebben we nu weer een kast vol boodschappen.
`s avonds zijn daphny en ik naar Dreamland gegaan samen met Andy & Michael, om lekker een biertje te drinken en hun konden dan filmen hoe onze vrije tijd eruit ziet in Ghana.
Dit was hartstikke gezellig, na Dreamland zijn wij naar het strand gegaan op de hoop misschien zeeschildpadden te zien, maar waren weer nergens te bekennen.
Van een afstand was de muziek weer te horen van een begrafenis , en wouden eigenlijk nu eens een keer gaan kijken. Om 2.30 kwamen we daar aan, en het was hartstikke druk met mensen die zaten te kletsen op tuinstoelen of aan het kaarten waren, zo apart…
We zijn gelijk wat mensen aan gaan spreken over wat er hier gaande was, en een man nam ons gelijk mee op sleeptouw om alles uit te leggen. Vanavond stond de muziek zo hard , zodat iedereen weet dat er een begrafenis is en de overledenen is opgebaard en dat je afscheid kan nemen.
Wij hadden uitgelegd dat de jongens moeten filmen en dit mocht gewoon, we moesten gelijk mee naar binnen om de overledenen te zien maar dat zagen wij niet zo zitten.
Maar de man bleef er maar op terug komen, en hebben besloten om toch maar te gaan kijken ook al hadden we er allemaal gemengde gevoelens over.
We moesten een opstapje op om binnen te komen en gelijk om de hoek, zat de overledenen. 2 vrouwen waren constant met hem bezig om hem mooi te laten zitten. De meneer had een zilver gewaad om en witte handschoenen. Ook rookte de meneer, want hij had een sigaret in zijn mond. Wat ik toch wel een raar gezicht vond.
Hier hoefde ik niet lang te blijven en stond al snel weer buiten, waar de mensen op de binnenplaats ook Afrikaans muziek aan het maken waren, met trommels, soort rammelaars en gezang. Ondertussen was het al 03.00 uur en vroeg mij af of dat de mensen niet gingen slapen, maar ze blijven echt heel de nacht wakker.
Wij werden door de meneer uitgenodigd om straks terug te komen , want dan begint de begrafenis en komen er meer mensen.
De jongens kregen zelfs de mogelijkheid om te filmen, dat dit allemaal kan hier hé..
Dus wij zijn snel naar huis gegaan om 4 uurtjes bij te slapen om daarna weer terug te gaan om een begrafenis bij te wonen.
Sly stond al te wachten buiten want die had al via via gehoord dat de blaffeno`s zouden komen. Het is ook hier net als in een dorp hoor.
Daar aangekomen zijn de jongens wat gaan filmen en heeft sly wat verteld over de mensen die er waren. Sly nam ons rond 10.00 weer mee naar huis want ze gingen nu de overleden in de kist leggen en rond 11.30 konden we terug komen om de begrafenis af te sluiten.
Bij terug komst was het nog een stuk drukker geworden met mensen, en stond er een prachtige witte kist buiten met allemaal bladeren erop. Ik liep het steegje in om naar het binnenplaats te lopen, maar ik liep al snel weer terug tot verbazing van de anderen. Want precies ik moet zien dat daar een geit staat vast gebonden met een man met een mes ernaast. Sly kwam me gelijk halen en moest natuurlijk lachen hoe ik reageerde, maar ik vond het niet om te lachen eigenlijk. Maar hij zei dat ze de geit niet gingen slachten op de binnenplaats dus wij zouden er niks van zien……
Maar dit hoort er allemaal bij, en dit is hun cultuur.
Wij hebben snel plaats genomen op 1 van de stoelen , nu was er man constant op 2 trommels aan het slaan wat een hele diepgaande bass geluid gaf. Ondertussen konden de mensen een donatie geven aan de familie, en werd er door sommige mensen gebeden. Ik keek mijn ogen uit, kon het niet echt bevatten wat er allemaal gebeurde om ons heen. Andy kwam terug om te zeggen dat het geitje al geslacht was en dat hij om het hoekje lag, dus dat ik daar niet langs hoefde te lopen… :s
Ineens gebeurde er zoveel dingen te gelijk, we schrokken op van onze stoelen toen er weer een geweerschot was, maar nu echt omstreken van een paar meters werd hij afgeschoten. Behoorlijke knal als het zo dicht bij is. Ondertussen namen ze de kist mee en mochten we meelopen naar de begraafplaats. Hier werd de man begraven en werd er nog wat gesproken door de kinderen, ook dat ze dankbaar dat wij aanwezig ( ook al kenden ze ons alleen maar van zien ) waren. Een hele aparte ervaring die ik niet snel zal vergeten, toen we van de begraafplaats afliepen werden we aangesproken door allemaal mensen , die ons uiteindelijk knuffelde omdat we hierbij aanwezig waren geweest .
`s middags werden de jongens aangesproken door de vrouw van overledenen. Ze vroeg of ze haar nog kenden… Natuurlijk kenden ze haar nog, van de begrafenis van vanmiddag zeiden hun. Maar hier mocht niet meer over gesproken worden. En ze wou met 1 van de jongens trouwens….